Het bouwen van een huis levert niet alleen veel vieze schoenen op, je moet er ook vaker door stofzuigen. Soms zit werkelijk alles onder de klei. Dan zijn we weer eens bij ons huis wezen kijken en hebben er foto’s en filmopnamen gemaakt. Het is een van de beste adviezen die we op ons hart gedrukt kregen voordat we aan het avontuur begonnen: leg alles vast. Dit doe je immers één keer in je leven. En het zijn leuke herinneringen voor later.

We nemen aan dat we hier wel even blijven wonen. Ik zeg nooit nooit, maar het is de vraag of we een dergelijk avontuur nog eens zullen beleven. En met de leus ’geniet van elke dag’ in het hoofd, willen we dit dan ook in volle besef meemaken. Zeker nadat we hoorden van iemand die nu spijt heeft dat hij slechts een paar foto’s heeft genomen van de bouw van zijn woning. Dat zal ons niet overkomen. Maar af en toe neemt het bij ons ernstige vormen aan. Sommige vrienden spreken wel eens hun zorgen uit. Want we zijn bevangen door de kijk-verslaving. De eerste verschijnselen steken direct de kop op vlak na de koop, in augustus 2005. Keurig leggen we vast hoe groen het gras is op de plek waar nu halve huizen staan. Want zoals het toen was, wordt het nooit meer.

Regelmatig rijden we langs, ook al weten we dat er nog niets is veranderd. Het fenomeen krijgt serieuze trekken als het grondwerk begint. De shovel kan geen bonk klei verzetten of we leggen het vast. We hebben lang niet alle palen de grond in zien gaan, maar het scheelt niet veel. Elke dag fietsen of rijden we vanuit ons werk via de Elvis Presleylaan naar huis. Woning voor woning hebben we de afgelopen maanden zien verrijzen. Steen voor steen zien we de metselaars leggen. Regen, wind, hagel of sneeuw. Het maakt niet uit. We willen het allemaal zien. Hoe vaak ik mijn schoenen al niet heb moeten schoon schrobben is niet op de vingers van een hand te tellen. Door schade en schande wijs geworden, leg ik bij nat weer alvast de laarzen in de achterbak. Want de zompige Zeeuwse klei is niet bevorderlijk voor de netheid en levensduur van je schoenen. Eenmaal thuis laat de klei bovendien een spoor van bonken achter.

Soms treffen we bij het nieuwe huis buren en zien we tot onze geruststelling dat we niet de enige zijn die verschijnselen hebben van de kijk-verslaving. Voorlopig letsel? Een dikke 700 digitale kiekjes, een kleine 100 afgedrukte spiegelreflex foto’s en een ruim uur videofilm. En we zijn nog niet op de helft. De verslaving duurt, vrezen we, nog even voort. Maar als het avontuur is afgelopen en de ontwenningsverschijnselen zich openbaren, kunnen we elkaar recht in de ogen kijken en zeggen: gelukkig hebben we de foto’s nog.